Lu quazettu ti la Bifana di Emanuele Castrignanò

To’ mandarini frischi, to’ nuci scurciulàti,
favi ti la monaca e pastigli scrafazzàti,
castagni ti lu previti e ciciri ‘rrustuti
misi ‘ntra quazetti, ca stàunu ‘ppinduti.

E tuttu qustu, era quddu ca s’acchiava,
jàta alla mamma c’a stientu, lu ‘rranciava.
Atru, no’ si spittàunu li mari puvirièddi,
e a voti, mancu, to’ scorzi ti nuceddi.

Ma, stava a ci cutìa pi’ tutti li rricali,
toppu quiddi avuti la notti ti Natali.
Era na principessa, pi’ loru, la Befana,
e no’ na vecchia cu sciarpa e na suttana.

Loru no’ trimulàunu, né tinìunu anzia
èruni ‘bituati alli lussi e all’abbundanzia.
Lu tisgraziatu, ‘nveci, lu suennu nci pirdìa,
cu spia lu fucaliri cu veti ci scindìa

Ma appena la papàgna, lenta, già calàva,
li uècchi si chiutìunu, a fundu sprufundàva.
Quandu si ddiscitava, cu fucì allu quazettu,
ci no’ si stava attientu, bbuccàva ti lu liettu.

E quru ca truvava subbutu lu scundìa,
ci sa’ turàva, armenu, sin’alla menzatia. 
Pi’ iddu, cè truvava era ti cran valori,
fruttu ti sacrifici, ma fatti cu lu cori,

si li stringìa ‘n piettu, na lacrama scindìa,
e bagnava lu quazettu ti la Bifania. 

Lu quazettu ti la Befana
di Emanuele Castrignanò

To’ mandarini frischi, to’ nuci scurciulàti,
favi ti la monaca e pastigli scrafazzàti,
castagni ti lu previti e ciciri ‘rrustuti
misi ‘ntra quazetti, ca stàunu ‘ppinduti.

E tuttu qustu, era quddu ca s’acchiava,
jàta alla mamma c’a stientu, lu ‘rranciava.
Atru, no’ si spittàunu li mari puvirièddi,
e a voti, mancu, to’ scorzi ti nuceddi.

Ma, stava a ci cutìa pi’ tutti li rricali,
toppu quiddi avuti la notti ti Natali.
Era na principessa, pi’ loru, la Befana,
e no’ na vecchia cu sciarpa e na suttana.

Loru no’ trimulàunu, né tinìunu anzia
èruni ‘bituati alli lussi e all’abbundanzia.
Lu tisgraziatu, ‘nveci, lu suennu nci pirdìa,
cu spia lu fucaliri cu veti ci scindìa

Ma appena la papàgna, lenta, già calàva,
li uècchi si chiutìunu, a fundu sprufundàva.
Quandu si ddiscitava, cu fucì allu quazettu,
ci no’ si stava attientu, bbuccàva ti lu liettu.

E quru ca truvava subbutu lu scundìa,
ci sa’ turàva, armenu, sin’alla menzatia. 
Pi’ iddu, cè truvava era ti cran valori,
fruttu ti sacrifici, ma fatti cu lu cori,

si li stringìa ‘n piettu, na lacrama scindìa,
e bagnava lu quazettu ti la Bifania. 

Lu quazettu ti la Befana
di Emanuele Castrignanò

To’ mandarini frischi, to’ nuci scurciulàti,
favi ti la monaca e pastigli scrafazzàti,
castagni ti lu previti e ciciri ‘rrustuti
misi ‘ntra quazetti, ca stàunu ‘ppinduti.

E tuttu qustu, era quddu ca s’acchiava,
jàta alla mamma c’a stientu, lu ‘rranciava.
Atru, no’ si spittàunu li mari puvirièddi,
e a voti, mancu, to’ scorzi ti nuceddi.

Ma, stava a ci cutìa pi’ tutti li rricali,
toppu quiddi avuti la notti ti Natali.
Era na principessa, pi’ loru, la Befana,
e no’ na vecchia cu sciarpa e na suttana.

Loru no’ trimulàunu, né tinìunu anzia
èruni ‘bituati alli lussi e all’abbundanzia.
Lu tisgraziatu, ‘nveci, lu suennu nci pirdìa,
cu spia lu fucaliri cu veti ci scindìa

Ma appena la papàgna, lenta, già calàva,
li uècchi si chiutìunu, a fundu sprufundàva.
Quandu si ddiscitava, cu fucì allu quazettu,
ci no’ si stava attientu, bbuccàva ti lu liettu.

E quru ca truvava subbutu lu scundìa,
ci sa’ turàva, armenu, sin’alla menzatia. 
Pi’ iddu, cè truvava era ti cran valori,
fruttu ti sacrifici, ma fatti cu lu cori,

si li stringìa ‘n piettu, na lacrama scindìa,
e bagnava lu quazettu ti la Bifania. 

Lu quazettu ti la Befana
di Emanuele Castrignanò

To’ mandarini frischi, to’ nuci scurciulàti,
favi ti la monaca e pastigli scrafazzàti,
castagni ti lu previti e ciciri ‘rrustuti
misi ‘ntra quazetti, ca stàunu ‘ppinduti.

E tuttu qustu, era quddu ca s’acchiava,
jàta alla mamma c’a stientu, lu ‘rranciava.
Atru, no’ si spittàunu li mari puvirièddi,
e a voti, mancu, to’ scorzi ti nuceddi.

Ma, stava a ci cutìa pi’ tutti li rricali,
toppu quiddi avuti la notti ti Natali.
Era na principessa, pi’ loru, la Befana,
e no’ na vecchia cu sciarpa e na suttana.

Loru no’ trimulàunu, né tinìunu anzia
èruni ‘bituati alli lussi e all’abbundanzia.
Lu tisgraziatu, ‘nveci, lu suennu nci pirdìa,
cu spia lu fucaliri cu veti ci scindìa

Ma appena la papàgna, lenta, già calàva,
li uècchi si chiutìunu, a fundu sprufundàva.
Quandu si ddiscitava, cu fucì allu quazettu,
ci no’ si stava attientu, bbuccàva ti lu liettu.

E quru ca truvava subbutu lu scundìa,
ci sa’ turàva, armenu, sin’alla menzatia. 
Pi’ iddu, cè truvava era ti cran valori,
fruttu ti sacrifici, ma fatti cu lu cori,

si li stringìa ‘n piettu, na lacrama scindìa,
e bagnava lu quazettu ti la Bifania.

Per offrirti il miglior servizio possibile questo sito utilizza cookies. Continuando la navigazione acconsenti al loro impiego in conformità della nostra Cookie Policy.