Castrignanò: lu calindariu ti lu barbieri.

Lu calindàriu ti lu bbarbieri

A ffini annu ognunu si spittava

lu rricàlu ca lu meštru li tunàva,

era pi lli clienti affizziunàti

ca li capìddi s’èrunu tagghiàti

Intra nna bbuština, tuttu mprufumàtu,

nnu calindàriu bbellu culuràtu,

cu ffèmmini furmosi, pietti tisi,

sicundu ti lu guštu e ddi li misi.

Rrobba piccanti, rrobba ti piccatu,

gilusamenti tinutu cunsirvàtu

ntra llu cuštùmi, nuevu ti marcatu,

o ntra llu portafogliu cunsumatu.

Li uècchi ogni ttanto ti facivi

cu quera pruvvitenza ca vitivi,

èrunu tiempi troppu cašticati

cu lli femmini vištuti mmugghicati.

Pi vvètiri nna iamma nuta nuta,

lu calindariu, vištu a lla scunduta,

era l’ùnucu motu occasiunali

ci no pputivi sci’ a llu Cumunali,

ddò rrivaunu Cumpagnìi ti bballirini

a mmutandi, reggipettu e ddo’ luštrini.

Li bbarbieri, mò, no ddannu nienti

pi ccuntinta’ li poviri fitiènti,

ca li femmini, vištùti comu vannu,

pari ch’è štati, sempri, tuttu l’annu.

Moštrunu tuttu, lu fannu cu ppiaceri,

ma ci li uàrda, so’ li uèmmini ti ièri.

Emanuele Castrignanò

Per restare aggiornato seguici e metti “Mi piace” sulla nostra pagina facebook.